27.10.2011.
Ustavni sud je na današnjoj, 38. redovnoj sednici, u predmetu IUl-16/2009 doneo odluku kojom je utvrdio da odredbe člana 21. i odredba člana 21d. tačka b) u delu koji glasi: „i doplatnu kartu“, Odluke o javnim parkiralištima („Službeni list opštine Subotica“, br. 12/05 i 3/08) nisu u saglasnosti s Ustavom i zakonom.
Odredbama osporenog člana 21. Odluke propisano je: da je korisnik koji postupa suprotno odredbama čl. 18. i 19. stav 2. ove odluke dužan da plati doplatnu kartu (stav 1); da nalog za plaćanje doplatne parking karte izdaje ovlašćeni kontrolor i uručuje ga korisniku i da kada kontrolor nije u mogućnosti da uruči nalog korisniku, pričvršćuje ga na vozilu (stav 2); da se dostavljanje naloga za plaćanje doplatne karte na ovaj način smatra urednim i da docnije oštećenje ili uništenje naloga nema uticaj na valjanost dostavljanja i ne odlaže plaćanje doplatne parking karte (stav 3) i da je korisnik parkiranja dužan da postupi po primljenom nalogu i da plati doplatnu kartu u roku od osam dana na način naznačen u nalogu (stav 4). Odredbom člana 21d tačka b) propisano je da uklonjeno vozilo korisnik može pruzeti pod uslovima da plati i doplatnu kartu, a odredbom člana 24. stav 1. tačka 3. Odluke propisana je novčana kazna za prekršaj za lice koje ne postupi u skladu sa odredbama člana 18. i 19. stav 2. Odluke.
Ocenjujući ustavnost i zakonitost osporene odredbe člana 21. stav 1. Odluke, Sud je utvrdio da Zakon o komunalnim delatnostima, na osnovu koga je osporena Odluka doneta, ne uređuje „doplatnu kartu“, te da je u tom smislu ne određuje ni kao cenu za posebnu „privilegovanu“ uslugu, ni kao naknadu za korišćenje parkirališta suprotno propisanim, odnosno ugovorenim uslovima, odnosno kao način ugovaranja plaćanja cene usluge. Po oceni Suda, osporenom odredbom utvrđena je obaveza plaćanja posebne naknade pod nazivom „doplatna karta“ koja daje osnov davaocu usluge da cenu pod nazivom „doplatna karta“ u navedenim slučajevima (čl. 18. i 19. Odluke) odredi nezavisno od Zakonom (i odlukom) propisanih kriterijuma za obrazovanje cena usluge. Stoga, iz navedenih razloga doplatna karta, koja je osporenom odredbom Odluke formulisana kao naknada za postupanje korisnika suprotno propisanom, odnosno ugovorenom načinu korišćenja javnog parkirališta, ima prvenstveno značenje naknade za povredu Odlukom, odnosno ugovorom predviđenog načina korišćenja javnog parkirališta, a ne naknade za korišćenu, odnosno izvršenu uslugu, pa su prava i obaveze davaoca i korisnika komunalnih usluga, po oceni Suda, uređena na način koji nije u saglasnosti sa zakonom. Sud je konstatovao i to da je na osnovu osporene odredbe, cenovnikom davaoca usluge „doplatna karta“ određena u višestruko većem iznosu od ostalih cena istih usluga, odnosno u iznosu koji se ne može dovesti u bilo kakvu vezu sa izvršenom (posebnom) uslugom, odnosno kriterijumom za određivanje njene visine zavisno od ugovorenog načina plaćanja. Sud je imao u vidu da je postupanje korisnika suprotno odredbama člana 18. i člana 19. stav 2. Odluke, propisano i kao povreda Odlukom određenog načina korišćenja parkirališta za koje se, pored doplatne karte, na osnovu odredbe člana 24. tačka 3. Odluke, korisniku usluge može izreći i novčana kazna za prekršaj, te da je u tom smislu ustavnopravno neprihvatljivo da se korisniku utvrđuje više (različitih) novčanih obaveza po osnovu istog načina korišćenja parkirališta. Sud je konstatovao da se, u smislu člana 93. Poslovnika o radu Ustavnog suda, donošenjem ove odluke menja stav koji je Sud zauzeo u predmetu IU-195/04, donošenjem rešenja kojim nije prihvatio inicijativu za pokretanje postupka za ocenu ustavnosti osporenog člana 19. Odluke o javnim parkiralištima („Službeni list grada Beograda“, broj 3/06).
Sud je obustavio postupak za ocenu ustavnosti i zakonitosti odredaba člana 12. stav 2, člana 17. stav 1, člana 18. tačka a) i člana 21d tačka b) u preostalom delu navedene odluke imajući u vidu da naknada za korišćenje „prostora za parkiranje motornih vozila“ propisana osporenim odredbama Odluke „pokriva“ i troškove uređivanja i održavanja javnog parkirališta, koju delatnost kao komunalnu obavlja davalac komunalne usluge (korišćenje) javnog parkirališta, i po kom osnovu saglasno zakonu ima pravo na odgovarajuću naknadu. Međutim, Sud je konstatovao i da se Zakonom o lokalnoj samoupravi, Zakonom o komunalnim delatnostima i Zakonom o finansiranju lokalne samouprave, daje osnov da jedinice lokalne samouprave svojim aktima na različit način uređuju obavezu plaćanja po istom osnovu - korišćenja prostora za parkiranje motornih vozila (osim garaža) i to kao naknadu davaocu usluge saglasno Zakonu o lokalnoj samoupravi, i Zakonu o komunalnim delatnostima ili kao lokalnu komunalnu taksu koja je prihod jedinice lokalne samouprave, saglasno Zakonu o finansiranju lokalne samouprave. Polazeći od navedenog, Sud je ocenio da, saglasno članu 105. Zakona o Ustavnom sudu, obavesti Narodnu skupštinu o uočenim problemima u ostvarivanju ustavnosti i zakonitosti, jer se po shvatanju Suda, postojanjem zakona koji daju osnov da se u osnovi isti odnosi aktima jedinica lokalne samouprave uređuju na različit način dovodi u pitanje Ustavom utvrđeno načelo vladavine prava i jedinstvenosti pravnog poretka.
Sud je odbacio inicijativu za ocenu ustavnosti i zakonitosti Cenovnika JKP „Parking“ Subotica („Službeni list opštine Subotica“, broj 24/08), jer se, po oceni Suda, radi o pojedinačnom aktu koji predstavlja akt poslovne politike ovog privrednog društva, za čiju ocenu Ustavni sud, na osnovu odredaba člana 167. Ustava, nije nadležan.